Od 1970r. pracuje na Politechnice Śląskiej, gdzie od 1977r jest adiunktem w Instytucie Maszyn i Urządzeń Energetycznych na Wydziale Inżynierii Środowiska i Energetyki w Gliwicach przy ul. Konarskiego.
Jako pracownik naukowy opublikował 73 prace naukowe w kraju i zagranicą. Uczestniczył w ponad 20 konferencjach wygłaszając referaty w kraju i zagranicą. w latach 1990 – 1993 był Prodziekanem Wydziału Mechaniczno – Energetycznego Politechniki Śląskiej. W dniu 25 kwietnia 2014 r. obronił pracę habilitacyjną.
Praca naukowa
Moja działalność naukowa rozpoczęła się od realizacji pracy dyplomowej magisterskiej, której temat pracy był, jak na owe czasy nowatorski, gdyż dotyczył siłowni parowo-gazowych. Tematyka ta w literaturze krajowej nie była jeszcze poruszana. Praca dyplomowa uzyskała I-miejsce w Ogólnokrajowym Konkursie NOT na najlepszą pracę dyplomową.
W dniu 1 kwietnia 1970 r. rozpocząłem pracę w Katedrze Cieplnych Maszyn Wirnikowych (która następnie, wraz innymi Katedrami, została połączona w Instytut Maszyn i Urządzeń Energetycznych) jako asystent, a następnie starszy asystent. W tym właśnie początkowym okresie lat 1973-1976 moje zainteresowania zaczęły się skupiać w kręgu matematycznego modelowania przepływu w cieplnych maszynach wirnikowych. W 1975 r., wspólnie z prof. A. Witkowskim otrzymaliśmy Nagrodę Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego Zespołową II stopnia za: „Badania teoretyczne i doświadczalne oraz opracowanie nowych konstrukcji wentylatorów osiowych z merydionalnym przyśpieszeniem strumienia”. Wentylatory z merydionalnym przyśpieszeniem strumienia zostały wdrożone w górnictwie węglowym jako wentylatory lutniowe.
Następnie moje zainteresowania kierowałem w stronę analizy przepływu w ramach tzw. quasi-trójwymiarowego modelu przepływu. Najważniejszym artykułem sumującym ten okres (1970-1976) mojej pracy jest artykuł pt. „Method of the Analysis of the Axi-Symmetrical Flow in the Blade Channels of Turbines”. Został on opublikowany w Pracach Instytutu Maszyn Przepływowych PAN w 1976 r. Jest cytowany m.in. w książce BOJKO A.W. „Optimalnoje projektirowanije czasti osiewych turbin”, Wyd. „Wyższa Szkoła” 1982 r.
W grudniu 1976 r. obroniłem pracę doktorską pt. „Metoda analizy przepływu przez układy łopatkowe maszyn wirnikowych”. Przedstawiłem w niej pełny model przepływu osiowo-symetrycznego dla przepływów poddźwiękowych. Analiza przepływu dotyczyła tak obszarów wieńców łopatkowych jak i przestrzeni międzywieńcowych, nie nakładając przy tym jakichkolwiek ograniczeń na geometrię układu łopatkowego. Osiagnieciem tej pracy było opracowanie, na bazie uogólnionego modelu przepływu nielepkiego, algorytmu obliczeniowego spełniającego wszystkie wymogi efektywności i skuteczności oraz związanego z tym odpowiednio krótkiego czasu obliczeń z uwzględnieniem ograniczonej pojemności ówczesnych maszyn cyfrowych. Po obronie pracy doktorskiej objąłem stanowisko adiunkta w Instytucie Maszyn i Urządzeń Energetycznych.
W trakcie przygotowania pracy doktorskiej zebrałem praktycznie całą dostępną literaturę w zakresie metod analizy osiowo-symetrycznego przepływu przez układy łopatkowe maszyn wirnikowych, stąd też naturalną tego konsekwencją było opracowanie krytycznej analizy tych prac w postaci artykułu p.t: Przegląd krytyczny metod analizy osiowo-symetrycznego przepływu przez układy łopatkowe maszyn wirnikowych, Mechanika Teoretyczna i Stosowana (Journal of Theoretical and Applied Mechanics), z.1, tom 18, 1980, gdzie dokonałem systematyzacji 109 prac z tego zakresu, jak również przeanalizowałem artykuły literatury krajowej. Moje dokonania zostały zauważone i w 1981r otrzymałem Nagrodę Indywidualną Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego za „Opracowanie metod analizy osiowo-symetrycznego przepływu w maszynach wirnikowych”.
W następnej kolejności zająłem problemem praktycznego wnioskowania o doskonałości aerodynamicznej wirników promieniowych. Pojawiające się nowe wyzwania projektowe w zakresie konstrukcji wysokosprawnych kół wentylatorów promieniowych pozwoliły zwrócić uwagę na brak odpowiednich kryteriów aerodynamicznych do oceny uzyskiwanych rozkładów parametrów przepływu. Stąd też sformułowałem koncepcję funkcji obciążenia aerodynamicznego palisady łopatek koła promieniowego, co przedstawiono na Konferencji w Budapeszcie w 1983 r. (7th Conference on Fluid Machinery), w referacie „Function of the Aerodynamic Blade Loading as the Criterion to the Design of the Centrifugal Impeller”. W kolejnych pracach wykazałem, że maksymalna wartość tej funkcji jest kryterium przesądzającym o doskonałości przepływu w wirniku promieniowym. Formułując jako kryterium aerodynamiczne, optymalne (zalecane) wartości liczby obciążenia aerodynamicznego wirnika, opracowałem metodologię projektowania kół wirnikowych wysokosprawnych wentylatorów promieniowych, którą w pełnym wymiarze przedstawiłem w monografii habilitacyjnej. Opracowana przeze mnie metoda projektowania kół wirnikowych typu promieniowego jest syntezą współczesnych metod matematycznego modelowania przepływu i bardzo bogatego doświadczenia badawczo-projektowego. Jest obecnie jedyną znaną mi skuteczną i sprawdzoną metodą projektowania wysokosprawnych kół wentylatorów promieniowych, a znam całą literaturę światową z tego zakresu. . W zakresie wentylatorów promieniowych i osiowych zajmowałem się też problemem określenia związku pomiędzy geometrią maszyny i jej przepływowo-energetycznymi efektami pracy. W wyniku moich dociekań zaproponowałem metodologię postępowania prowadzącą do określenia modelu matematycznego charakterystyk pracy wentylatorów promieniowych i osiowych. W niemieckim czasopiśmie opublikowałem pracę z tego zakresu p.t.: Mathematische Modelierung der Kennlinien von Axialventilatoren, Maschinenbautechnik, 1989, Heft 6, s. 256-260.
Pewien wycinek moich zainteresowań stanowiła problematyka erozji w wentylatorach, przy czym uwzględniałe, że erozja następuje w rezultacie erozji tarciowej i uderzeniowej. Te dwa zjawiska ujęto w modelu erozji zaprezentowanym w referacie „Mathematical Modelling of Erosion in the Rotors Centrifugal Fans” wygłoszonym na VII International Conference on Erosion by Liquid and Solid Impact w Cambridge (Wielka Brytania) w 1987 r., a następnie opublikowanym w materiałach z tej konferencji.
Podjąłem też badania w zakresie wpływu geometrii kolektorów spiralnych na sprawność całkowitą i sprawność statyczną, co pozwoliło uzyskać nowe wnioski w zakresie doboru geometrii kolektorów. W rezultacie badań sformułowałem nowe liczby charakterystyczne pozwalające na bardziej wnikliwą analizę geometrii i racjonalny dobór wymiarów kolektora spiralnego. W pracy pt. „Non-Dimensional Coefficients of Spiral Casings for Centrifugal Fans and its Applications” przedstawiłem możliwości wykorzystania nowych liczb charakterystycznych.
W pracy pt. Dobór wysokosprawnych wentylatorów i dmuchaw promieniowych, RYNEK ENERGII, Nr 3(100),2012, syntetycznie przedstawiłem nowe podejście do doboru wysokosprawnych wentylatorów i dmuchaw promieniowych, z wykorzystaniem analizy przepływu palisadowego w wieńcach promieniowych oraz nowych liczb kryterialnych. Ta metodyka pozwoliła mi zaprojektować bardzo wiele wysokosprawnych konstrukcji wentylatorów energetycznych i przemysłowych. Również opracowałem typoszeregi wentylatorów typu WPX i WPXD, które z powodzeniem produkowane są przez Fabrykę Wentylatorów FAWENT.
Moje wieloletnie doświadczenie w zakresie badań teoretycznych i eksperymentalnych oraz w pracach projektowych wentylatorów promieniowych zostało uwieńczone monografią p.t.: Badania wysokosprawnych wentylatorów promieniowych, która była podstawą mojej pracy habilitacyjnej.